Το μέλι στην αρχαιότητα

Από αρχαιότατους χρόνους το μέλι προτείνεται και για την “ευζωία” αλλά και για την “μακροζωία” του ανθρώπου. Στην αρχαία Ελλάδα κατείχε ξεχωριστή θέση ως φυσικό και υγιεινό προϊόν, απαραίτητο στη διατροφή. Συγγράμματα του Ιπποκράτη , αναφέρονται στις ευεργετικές του ιδιότητες.

Ο Πυθαγόρας έκανε τη διαπίστωση ότι το μέλι εξαφανίζει την κόπωση , παρατήρησε ότι μετά την εντατική πνευματική ή χειρονακτική εργασία, λίγο μέλι μόνο ξεκούραζε τον ταλαιπωρημένο οργανισμό και του έδινε νέες δυνάμεις.

Ο Ιπποκράτης έλεγε ότι το μέλι ζωηρεύει το χρώμα του προσώπου και είναι ωφελιμότατο σε υγιείς και αρρώστους, ενώ ο Αριστοτέλης και ο Δημόκριτος πίστευαν ότι το μέλι παρατείνει τη ζωή.

Οι παιδαγωγοί της Σπάρτης αποσύρονταν με τους έφηβους στρατιώτες για ένα μήνα στον Ταϋγετο, όπου τρέφονταν αποκλειστικά με μέλι(μήνας του μέλιτος).

Άλλοι αρχαίοι λαοί όπως οι Σουμέριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Χετταίοι, οι Ασσύριοι και οι Αιγύπτιοι είχαν εντάξει το μέλι στη διατροφή τους και του απέδιδαν φαρμακευτικές και θεραπευτικές ιδιότητες. Στους Αιγυπτιακούς πάπυρους , πριν από 3500 χρόνια, το μέλι αναφέρεται ως θεραπευτικό μέσο. Ο Ρωμαίος συγγραφέας Γαίος Πλίνιος Σεκούνδος, στα βιβλία του αναφέρει πολλά στοιχεία για την αξία του μελιού σαν διαιτητικό συμπλήρωμα της τροφής του ανθρώπου, σαν φάρμακο, αλλά και σαν είδος απαραίτητο για την παρασκευή διαφόρων γλυκισμάτων, κρασιών, ποτών και πολλών εκλεκτών εδεσμάτων και αναψυκτικών.

Από το “η μέλισσα και τα προϊόντα της” , έκδοση Μελισσοκομική Επιθεώρηση.